diumenge, 7 de desembre del 2014

Razões para visitar Portugal

Jofre Pons
La primavera passada el meu amic Paulo Guerra em va enviar un mail amb aquests dos vídeos que us deixo aqui avui.
Son unes quantes raons per visitar Portugal, aquest país tan proper i tan llunyà, aquest país que poques vegades mirem perque els nostres ulls i desitjos se'n van cap al nord, tot oblidant que a ponent hi ha una terra fantàstica que a molts ens té enamorats: Portugal.

Aquest mail d'en Paulo el vaig conservar per encavir-los aqui al blog, però el projecte anava quedant pendent encara que no oblidat.


En les darreres jornades culturals del departament de portuguès de l'Escola d'Idiomes Drassanes de Barcelona, en Jofre Pons del Instituto Camões de Barcelona ens va regalar una distreta conferència sobre la seva relació amb Lisboa, que em va fer recordar els vídeos que en Paulo Guerra m'envià, de manera que us deixo amb ells. Tot i que, com sempre, trobo a faltar alguna referència una miqueta més extensa al Fado.... bé, res és a gust de tothom. 



 Segur que trobareu més videos sobre Portugal si passeu per youtube. Avui m'ha abellit deixar-vos amb aquests.
Només afegir que per sobre de les belleses del paissatge, de la bona gastronomia i de tot el que els videos ens mostren, fins i tot més enllà del Fado, el millor de Portugal són, sens dubte, les seves gents.

....ja estem de nou amb la Saudade!!!

Obrigado Paulo Guerra por me mandares os videos, e ao Jofre Pons por nos ter mostrado com a sua especial sensibilidade a sua relação com Portugal. Abraços aos dois.

diumenge, 30 de novembre del 2014

Nina Simonet

Nina Simonet
El passat mes de setembre, la bona amiga Valéria Mendez a través del seu perfil de facebook va llançar, a mode de joc un repte a tots els amics: Ens havíem d'imaginar que cada un de nosaltres havíem estat escollits per organitzar un gran espectacle de Fado en una gran sala.
L'exigència només era una: que havíem d'escollir els deu fadistes que més ens agradessin. Deu i només deu. I que estiguessin en actiu en aquell moment.

Jo no acostumo a participar en juguesques del facebook, però reconeixo que aquesta em va encaterinar i de seguida em vaig descobrir amb un llapis a la mà, buscant un tros de paper per confegit la llista.

Feina complicada aquesta. Sobretot per no ultrapassar el número de fadistes que ens demanava la Valéria.
De tan en tan anava fent una llambregada als comentaris i veia que ja tenia respostes, algunes de fermes i altres que apuntaven un primer nom i seguien buscant...

Jo anava fent la llista i hi tenia quartanta-dos fadistes i me'n venien més al cap. Li vaig escriure un comentari sobre això, que no demanés impossibles!!!  I la seva resposta divertida i enginyosa: "Vols escriure una llista telefònica?!?"

Anava llegint les respostes dels amics de l'amaliana Valéria i m'adonava que ningú feia referència a Mariza ni a Carlos do Carmo. Cosa ben curiosa.
La meva llista l'encapçalava la Sandra Correia, que hi figurava també en moltes altres llistes, i quan l'amiga Valéria va publicar la seva, la Sandra Correia figurava en la quarta posició. En el tercer lloc anava la japonesa Hideko Tsukida, en el segon en Rodrigo Costa Félix i en el primer lloc Nina Simonet, de qui mai havíem parlat encara en aquest cantinho defado, cosa que fem avui, reconeixent que després d'escoltar-la uns quants cops, ens ha arribat endins.

Confesso

Frederico Valério / José Galhardo



Confesso que te amei, confesso
Não coro de o dizer, não coro
Pareço um outro ser, pareço
Mas lá chorar por ti, não choro

Fugir do amor tem seu preço
E as noites em claro atravesso
Junto do meu travesseiro;
Começo a ver se te esqueço
Mas lá perdão, não te peço
Sem que me peças primeiro


De rastos a teus pés
Perdida te adorei
Até que me encontrei perdida
Agora já não és 

Na vida o meu senhor
Mas foste o grande amor da minha vida


Não penses mais em mim, não penses
Não estou nem p'ra te ouvir por carta
Convences as mulheres, convences
Estou farta de o saber, estou farta

Não me escrevas mais, nem me incenses
Quero que tu me diferences
Dessas que a vida te deu;
A mim já não me pertences
Mas lá vencer-me, não vences
Porque vencida estou eu


I encara una mica més....


 

lletra extreta del blog amic fadosdofado
videos del canal de Nina Simonet.

diumenge, 23 de novembre del 2014

Un altre aniversari

Avui us deixo amb un fadista d'aquells que t'embolcalla amb la seva veu i amb una música de fado tradicional João Maria dos Anjos, i poema de Tiago Torres da Silva.



Tot plegat per seguir recordant a qui un dia com avui de fa set anys ens deia adeu.
Canta António Vasco Moraes,
 À noite que não existe






O meu corpo adormeceu
Mas a alma não esqueceu
A dor do teu abandono
E porque a dor é enorme
A minha alma não dorme
Quando está cheia de sono

Passa a noite vigilante
E não cede um só instante / Ao cansaço que a persegue
Embala o meu coração
E murmura uma canção / Para que o meu corpo sossegue

A alma não sente nada
Ficou p’ra sempre amarrada / Ao momento em que partiste
E por mais que ela sossegue
Mais me arrisco a que se entregue / À noite que não existe

Se te chega uma canção
P’ra sorrires à solidão / Que de repente te assalta
Vem minha alma docemente
Que dormindo é que se sente / Que a noite não nos faz falta

Obrigado ao blog fadosdofado e ao canal de youtube 4FadoLisbon

dijous, 20 de novembre del 2014

Fados 9

Havíem oblidat el número 9 de la meva col·lecció  però ha estat un oblid temporal que ara mateix resolem amb aquest vídeo d'un directe de la Kátia Guerreiro.

Aquesta fadista, confesso que em va encantar quan la vaig veure en directe a Barcelona a la sala Luz de Gas. Més tard la vaig tornar a veure a la Plaça del Rei el 2009,  també de Barcelona, en un dels bons moments de  la Semana Cultural Portuguesa que cada any se celebra a Barcelona, organitzada pel Consolat de Portugal a Barcelona (... i sempre trobem a faltar el fado en aquestes jornades)



La Kátia i els seus músics, el Paulo Valentim a la guitarra, João Veiga a la viola i el Rodrigo Serrão al contrabaix.





Rosa vermelha

Ary dos Santos / Alain Oulman 
Repertório de Amália
Trago uma rosa vermelha
Aberta dentro do peito
Eu já nem sei se é comigo
Se é contigo que me deito

A minha rosa vermelha / Mais parece uma romã
Pois quando aberta de noite / Não se fecha p’la manhã

Trago uma rosa vermelha / Na minha boca encarnada
Quem me dera ser abelha / De tua boca fechada
Trago uma rosa vermelha
Não preciso de mais nada

Pus uma rosa vermelha / Na fogueira do teu rosto
Mereço ser condenada / Por crime de fogo posto

Trago uma rosa vermelha / Que é minha condenação
Condenada a vida inteira / Á fogueira da paixão

Trago uma rosa vermelha / Atrevida e perfumada
É uma rosa vaidosa / A minha rosa encarnada
Trago uma rosa vermelha
Não preciso de mais nada


Obrigado ao blog fadosdofado e ao canal de youtube MikeFadoEtc

dissabte, 25 d’octubre del 2014

Fados 10

I seguia recollint fados i fent-me la meva colecció d'aquella música que quan més escoltava, més volia escoltar. I tenia molt on escollir, i aquell que havia de ser el número deu, em va fer descobrir la veu fina i acollidora de la Cristina Branco, i hi vaig incloure dos temas. 

Aquest que us deixo avui, recordo que em va semblar una lletra d'aquelles profundes (crec que és un poema de Fernando Pessoa) i que per tant semblaria que lligaria més amb una música com el fado menor, però ella el canta amb una música mes alegre, diríem i em va semblar un encert.  


Del seu segon àlbum Murmúrios....
Amb la guitarra portuguesa Custódio Castelo, autor de la música, a la viola de fado C.M. Proença i Marino de Freitas a la viola-baixo:


Mágoa






Bóiam leves, desatentos, 
Meus pensamentos de mágoa 
Como no sono dos ventos 
As algas, cabelos lentos 
Do corpo morto das águas. 

Bóiam como folhas mortas 
À tona das águas paradas. 
São coisas vestindo nadas. 
Pós remoinhando nas portas 
Das casas abandonadas. 

Sono de ser, sem remédio, 
Vestigio do que não foi, 
Leve mágoa, breve tédio, 
Não sei se pára, se flui; 
Não sei se existe ou se dói.

dilluns, 13 d’octubre del 2014

Interfado 2014

El proper dia 15 d'octubre tindrà lloc l'inici del  Festival de Fado de Catalunya, que tindrà lloc a Lleida, enguany en la seva tercera edició, organitzat per INTERFADO, l'Orfeó Lleidatà i la Paeria, sense oblidar l'ànim i l'esforç de la Carolina Blàvia.

Els dos primers dies, 15 i 16, aquest encontre amb Portugal, estarà destinat a la gastronomia amb un curs de cuina portuguesa a càrrec del xef Antoni Rúbies.

Ja el dia 17 a dos quarts d'onze del vespre, al Cafè del Teatre Escorxador hi haurà fado-jazz amb la cantant Sofia Ribeiro, i el dia 18 al mateix espai la cantant Kinga Rataj, s'atreveix amb el fado més tradicional des de la seva ànima polaca.

Encara que trobem a faltar, enguany, el màgic so de la guitarra portuguesa, la tria de les dues interprets que ens visiten, es prou encertada. La Sofia Ribeiro a qui he pogut escoltar aquests dies, em sembla una cantant versàtil, amb una veu amb mil matisos que fa que en qualsevol cosa que canti, el Fado es faci present.
La Kinga Rataj, és un d'aquells casos en que el fado s'enganxa en l'ànima dels qui no sent portuguesos, es troben en la necessitat vital de cantar Fado. Nosaltres sabem d'això, doncs a casa nostra en tenim força exemples. I és que quando o fado te prende.....

Una mostra del que podrem escoltar a Lleida aquest cap de setmana...




Fado português

José Régio / Alain Oulman 


O fado nasceu um dia
Quando o vento mal bulia / E o céu, o mar prolongava.
Na amurada dum veleiro
No peito dum marinheiro / Que estando triste cantava

Ai que lindeza tamanha
Meu chão, meu monte, meu vale
De folhas, flores, frutas de oiro...
Vê se vês terras de Espanha
Areias de Portugal
Olhar ceguinho de choro

Na boca dum marinheiro / Do frágil barco veleiro
Morrendo a canção magoada
Diz o pungir dos desejos
Do lábio a queimar de beijos / Que beija o ar e mais nada








Só à noitinha

Frederico Valério / Amadeu do Vale / Raul Ferrão 
Repertório de Amália

Tive-lhe amor
Gemi de dor, de dor violenta
Chorei sofri 
E até por si fui ciumenta
Mas todo o mal tem um final

Passa depressa
E hoje você, não sei porquê

Já não me interessa

Bendita a hora que o esqueci por ser ingrato
E deitei fora as cinzas do seu retrato;
Desde esse dia, sou feliz, sinceramente
Tenho alegria p’ra cantar e andar contente;
Só à noitinha, quando me chega a saudade
Choro sózinha, p’ra chorar mais à vontade

Outra paixão no coração

Sei que já sente
Por uma qualquer 

Que foi mulher de toda gente
Assim o quis

Seja feliz como merece
Porque o rancor, como o amor

Também se esquece