dijous, 27 d’octubre del 2011

Fado do ladrão enamorado

Rui Veloso
Outro clássico do fado, este poema vem do mundo do rock, da mão do genial Rui Veloso. Umas pinceladas só para nós recordarmos quem é este "rocker" que pôs língua portuguesa a este fenómeno que é o rock.
Veloso nasceu em Lisboa, mas foi para o Porto antes de completar um ano. Autodidacta com a viola, forma un grupo e aos 19 anos grava uma maqueta que sua mãe -sempre as mães- leva para a editora Valentim de Carvalho, que, depois de ouvi-lo, contrata-o logo.
O êxito vem imediatamente e faz com que em Portugal apareçam uma grande quantidade de bandas de rock -como aconteceu também na Catalunha com a aparição de grupos como Sau, ou Sopa de cabra- e é por isso que Rui é conhecido como o pai do rock português. Embora não fosse o primeiro a cantar rock em Portugal foi ele quem conseguiu um maior impacto junto da juventude.
O tema que dá título a este artigo situa-se entre o rock lento e a balada, com um leve toque de fado. Dá para ser cantado em estilos diversos, e tem a graça infinita, na minha opinião, de ser um tema que só podia ser criado por um português, por alguém que leva o fado muito lá dentro.
É balada, sim, mas esse toque "afadistado" fez com que os fadistas também a cantassem. Nuno da Câmara Pereira, José Manuel Barreto e até a fadista portuense Sandra Correia, cantam este fado, cada um no seu próprio estilo, mostrando a quem quiser vê-lo aquilo do que o fado é capaz. Ou talvez o que está a mostrar é que o fado está presente na alma dos músicos portugueses mesmo sem eles se aperceberem.
A letra de este fado descreve-nos a paixão, aquilo de que somos capaces de fazer por amor, se calha até roubar, para que a pessoa amada esteja linda. Dizemos às gentes: "Olhem como ela é linda, é a minha namorada!"

 

Fado Do Ladrão Enamorado

Vê se pões a gargantilha
Porque amanhã é domingo
E eu quero que o povo note
A maneira como brilha
No bico do teu decote
E se alguém perguntar
Dizes que eu a comprei
Ninguém precisa saber
Que foi por ti que a roubei
E se alguém desconfiar
Porque não tenho um tostão
Dizes que é uma vulgar
Joia de imitação
Nunca fui grande ladrão
Nunca dei golpe perfeito
Acho que foi a paixão
Que me aguçou o jeito
Por isso põe a gargantilha
Porque amanhã é domingo
E eu quero que o povo note
A maneira como brilha
No bico do teu decote

Rui Veloso e sua banda...



Zé Manuel Barreto



Nuno de Câmara Pereira
Sandra Correia

diumenge, 23 d’octubre del 2011

Notícies

Mirava per la tele les notícies de aquestes darreres hores, concretament l'anunci de la fi d'ETA, aquest grup armat que des de fa més de quaranta anys, ha lluitat amb les armes per la independència del País Basc.
Mai ha estat la força el millor camí per aconseguir una fita. La violència generada és tan gran que complica encara més les coses. El diàleg és, i será sempre, l'única arma que les persones hem d'usar. I això val per totes les parts que puguin estar enfrontades en qualsevol conflicte, sigui del signe que sigui. Diàleg és el que es demanava fa uns anys quan moria assassinat l'Ernest Lluch. Ho demanava una periodista, encara amb el cos calent de l'Ernest -batallador per la pau a Euskadi- i en aquell moment, quan s'havia de tenir el coratge i la força per captenir-se, el sector de sempre posava més llenya a aquest foc del conflicte. Es vol, des de aquest sector de la dreta més militant, arcaica i potser sense adonar-se'n situada a les rodalies del feixisme més pur, posar traves a que la solució del conflicte basc passi pel diàleg: volent la "derrota" de l'anomenada "banda terrorista" sense condicions de cap mena. I aquests, són els dos possibles camins a seguir ara, la victòria sense paliatius o el diàleg per sortir del atzucac on es troba la societat basca.
Parlar i cedir una mica totes les parts és el que farà possible la veritable pau.

Les imatges de l'assassnat del president libi Muammar al-Gaddafi, passades a bastament per totes les televisions, acosten l'horror a tots nosaltres, com fa poc ho va fer l'assassinat del Bin Laden, per part d'un govern "democràtic" d'aquells que en diuen "Estat de dret".
Definitivament ens han acostumat a l'horror, al "tot s'hi val" a la manca d'ètica. Els estats forts com -en el cas del tema libi-  França, ha estat en aquest afer, soldat, jutge i botxí  d'en Gaddafi. Convenia potser fer-ho així, no sé pas per quins obscurs motius, encara que molt amb temo que el rerafons sigui el gas que hi ha al subsol de Libia.

En definitiva tenim un home capturat i després assassinat... I sembla que a ningú li importa res que en ple segle XXI això pugui succeir una vegada i un altra. I a més amb governs "democràtics" al darrera.
Com en el cas de Bagdag, Sirte la ciutat destruïda per milers de bombardejos de l'OTAN, ara, ha de ser reconstruïda. El pastís esta llest per ser repartit...
Serà veritat que són "Els Mercats" qui manen?

Avui no posem cap Fado. Não tenho vontade!

dimecres, 19 d’octubre del 2011

Com tradição

 Entre as pérolas que me enviou, desde Martin nos EUA, o meu amigo Antón, este CD do Carlos Zel "Com Tradição" gravado no ano 2000, julgo ser este CD o último da sua carreira como fadista. 
Carlos Zel, a quem já temos ouvido neste blog, canta-nos aqui um poema da poetisa Maria Manuel Cid com música do fado tradicional Pedro Rodrigues em quartas.
A saudade, recurrente no universo fadista, volta neste poema a nos descrever aquela sensação de pertencer a um lugar do qual, ao nos afastarmos, surge em nós o desejo de voltar  e aparece o fadista que todos temos dentro.

Há quem diga que a saudade e o fado não vão de mãos dadas?


Quando o peito tem saudade 

Maria Manuel Cid / Pedro Rodrigues

Se um dia partires a amarra
Que te liga à terra mãe
Quando ouvires uma guitarra
Serás fadista também

Se as doze cordas trinando
Soluçam rezas e preces
Terás de cantar chorando
Um fado que não conheces

Não cantas com dor sentida
Ninguém nasce já fadado
O fado da nossa vida
É que nos dá outro fado

E se tirasses do peito
As fibras que a dor desgarra
Decerto que tinhas feito
Com elas uma guitarra

Não podes sofrer a sós
Tens de crer nesta verdade
Há sempre um fado na voz
Quando o peito tem saudade

diumenge, 16 d’octubre del 2011

Não há fado sem verdade

És cert, per cantar Fado estic convençut que s'ha de sentir allò que es canta i això es fa possible quan s'enten el dolor, la pena, el desig i també la joia o l'alegria, quan s'ha viscut prou per sentir o entendre tot això.

En aquesta lletra de la poetessa Maria Manuel Cid cantada amb música popular de Fado Menor, tot es fa entenedor

No hi ha fado sense veritat
ni veritat penedida
ni cantador sense la vanitat
de cantar la pròpia vida.


Del canal de Youtube TonyMoreiraPortugal



Não há fado sem verdade

Maria Manuel Cid / Popular *fado menor*
Repertório de António Mourão


Minha voz embora triste
Cumpre um destino de amor
O direito que lhe assiste
De gritar a própria dôr

Nenhuma ilusão que tive / Me tornou um prisioneiro
Mesmo preso era mais livre / Que a alma do carcereiro

Não se pode abrir o peito / E matar o sentimento
Não há força com direito / De calar o pensamento

Não há fado sem verdade / Nem verdade arrependida
Nem cantador sem vaidade / De cantar a própria vida.


Letra tirada do blog fadosdofado

dimecres, 12 d’octubre del 2011

Catalunya

 Há já algum tempo, falando em Lisboa com a boa amiga Ofélia, dizia-lhe eu, ou melhor, prometia-lhe, que de vez em quando colocaria no blog qualquer coisa para divulgar um bocadinho a cultura catalã entre os portugueses que visitam este cantinho dedicado ao fado, para que conheçam um pouco o meu país.

A Generalitat de Catalunya editou este vídeo e pareceu-me que podia começar com ele para cumprir a minha promessa.

Pois então, cá vai uma amostra do meu país...

Ja fa algun temps, parlant amb la bona amiga Ofèlia, li deia i prometia que que de tan en tan penjaria al blog alguna cosa per tal de divulgar una mica la cultura catalana entre els molts portuguesos que visiten aquest modest racó bàsicament dedicat a divulgar el Fado.

La Generalitat de Catalunya ha editat aquest vídeo i m'ha semblat que podria començar amb ell a complir la promesa feta a la meva bona amiga...

Un tastet del meu país



dimarts, 4 d’octubre del 2011

Maria la portuguesa

Una copla, diuen uns, un pasodoble diuen altres i fins i tot per les nostres contrades en algunes nits fadistes la gent demana aquesta cançó al/la fadista de torn com si d'un fado es tractés.
Carlos Cano -que ens deixà tan aviat- quan la va compondre ho va fer, penso, posant-t'hi les seves arrels i els seus propis sentiments. La peça ha esdevingut un clàssic, un referent musical que agrada tan a Espanya com a Portugal. 

Aqui l'escoltarem per "Las Migas" amb la veu de la seva vocalista Sílvia Pérez Cruz.

M'agrada la presentació que la Sílvia fa en el seu blog. Allí hi trobareu tota la informació sobre aquest prodigi que ens ha donat la natura.
Las Migas, és una formació bàsicament femenina que tenen el flamenc com a base, el mestissatge com a doctrina i el seu segell femení.



En las noches de luna y clavel
de Ayamonte hasta Villareal
sin rumbo por el rio, entre suspiros
una canción viene y va
Que la canta María
al querer de un andaluz.
Sílvia Pérez Cruz
María es la alegría, y es la agonía
que tiene el sur.
Que conoció a ese hombre
en una noche de vino verde y calor
y entre palmas y fandangos
la fue enredando, le trastornó el corazón.
Y en las playas de isla
se perdieron los dos
donde rompen las olas, besó su boca
y se entregó.
Ay, María la portugesa
desde Ayamonte hasta Faro
se oye este fado por las tabernas
donde bebe vinho amargo
porque canta con tristeza
porque esos ojos cerrados
por un amor desgraciado,
por eso canta, por eso pena.
¡Fado! que me faltan tus ojos
¡Fado! porque me falta tu boca
¡Fado! porque se fue por el rio
¡Fado! porque se va con la sombra

Dicen que fue el te quiero
de un marinero, razón de su padecer
que en una noche en los barcos
de contrabando, pa'l langostino se fue.
Y en las sombras del rio,
un disparo sonó.
Y de aquel sufrimiento, nació el lamento
A Cartagena Festival "La Mar de Músicas"
de esta canción.

Ay, María la portugesa
desde Ayamonte hasta Faro
se oye este fado por las tabernas
donde bebe vinho amargo
porque canta con tristeza
porque esos ojos cerrados
por un amor desgraciado,
por eso canta, por eso pena

¡Fado! que me faltan tus ojos
¡Fado! porque me falta tu boca
¡Fado! porque se fue por el río
¡Fado! porque se va con la sombra
¡Fado! porque se fue por el río
¡Fado! porque se va con la sombra.




I també en un directe. La Sílvia no només canta amb la veu...