dijous, 29 de desembre del 2011

Névoa + Vicenç Solsona

La Névoa i en Vicenç Solsona han ofert durant l'any que ara acaba, diversos concerts a la sala Jamboree de la Plaça Reial. El darrer, el passat dia 27, al qual no hi podíem faltar, ja que els cops anteriors que hi havíem anat, encara no teníem la petita filmadora, "la toshi", com l'anomeno.
Amb ella hem gravat alguns dels temes que aquesta parella artística han anat creant al llarg de l'any. Són temes en els quals aquests dos fenòmens del nostre panorama musical s'hi troben a gust. La Névoa s'aproxima al jazz des de la seva inequívoca procedència fadista, fent-ne una lectura diferent. O potser s'aproxima al fado des de l'òptica intimista, i sovint sensual, de la guitarra d'en Vicenç Solsona que es deixa endir pels seus sons i que ens convida a participar d'aquest encontre, d'aquest viatge.
Però no tot el que ens ens ofereixen aquests dos genials músics prové del món del fado. La copla o la cançó que ens ve de l'altra riba de l'Atlàntic també hi és present.
Us deixo amb una mostra del concert. Podeu trobat altres temes a Youtube.

Maria Lisboa
 

Maria Lisboa


David Mourão Ferreira / Alain Oulman
É varina, usa chinela / Tem movimentos de gata
Na canastra, a caravela / No coração, a fragata

Em vez de corvos no xaile

Gaivotas vêm poisar
Quando o vento a leva ao baile

Baila no baile com o mar
É de conchas o vestido / Tem algas na cabeleira
E nas veias, o latido / Do motor duma traineira
Vende sonho e maresia
Tempestades apregoa
Seu nome próprio, Maria
Seu apelido, Lisboa

Tatuaje

 
TATUAJE
Valerio-León-Quiroga
I
Él vino en un barco de nombre extranjero,
lo encontré en el puerto un anochecer
cuando el blanco faro sobre los veleros
su beso de plata dejaba caer.
Era hermoso y rubio como la cerveza;
el pecho tatuado con un corazón.
En su voz amarga había la tristeza,
doliente y cansada, del acordeón.
Y entre dos copas de aguardiente
sobre el manchado mostrador
él fue contándome entre dientes
la vieja historia de su amor:


                                                          Mira mi brazo tatuado
                                                                 con este nombre de mujer.
                                                               Es el recuerdo del pasado
que nunca más ha de volver.
Ella me quiso, y me ha olvidado,
en cambio, yo no la olvidé,
y para siempre voy marcado
con este nombre de mujer.

II

Él se fue una tarde con rumbo ignorado
en el mismo barco que lo trajo a mí,
pero entre mis labios se dejó olvidado
un beso de amante que yo le pedí.
Errante lo busco por todos los puertos;
a los marineros pregunto por él,
y nadie me dice si está vivo o muerto
y sigo en mi duda, buscándolo fiel.
Y voy sangrando lentamente,
de mostrador en mostrador,
ante una copa de aguardiente
donde se ahoga mi dolor.

ESTRIBILLO
Y hasta que no te haya encontrado
sin descansar te buscaré.

Modinha
Não, não pode mais meu coração
Viver assim dilacerado
Escravizado a uma ilusão
Que é só desilusão
Não, não seja a vida sempre assim
Como um luar desesperado
A derramar melancolia em mim
Poesia em mim
Vai, triste canção, sai do meu peito
E semeia emoção
Que chora dentro do meu coração


A tots els que segui aquest raconet de fado, us volem desitjar un bon any 2012, que encara que no pinta massa bé, esperem queno sigui massa dur. Ens retrobem al gener!

dilluns, 19 de desembre del 2011

O jardim do meu fado

b aquest títol surt el que es pot considerar el primer CD de la fadista de Porto, Sandra Correia una de les veus més interessants del panorama fadista actual.
Diuen que val més tard que mai i per això estem molt feliços que aquest CD sigui una realitat.
Si el món del fado -el món en general- es regís pel sentit comú en lloc de pels diners, ja faria molt de temps que la Sandra Correia hauria gravat, no un, sinó molts CDs,  però malhauradament les coses no són sempre com voldríem que fossin. Però estem segurs que aquesta és una primera pedra i que després d'aquest CD en vindran molts més i seran el mitjà per posar la Sandra Correia en el lloc que té més que guanyat del panorama fadista actual.
Felicitats Sandra!

Entre les perles que s'hi troben en aquest treball discogràfic -que són totes- escoltem avui aqui una de les músiques més dolces que el fado tradicional té: el fado Santa Luzia d'Armando Machado.
Així com en registre masculí en José Manuel Barreto és per a mi el millor estilat, la veu de la Sandra Correia és sens cap dubte el millor en versió femenina.
Jardim do meu fado
Jardim do meu fado
João Nunes / Armando Machado *fado Santa Luzia*


Estando à procura de mim
encontrei no meu jardim
perfumes tão delicados
flores tão belas viçosas
eram cravos eram rosas
a perfumar o meu fado

Um séquito de trinados
envolviam os meus fado
da mais bela trepadeira
em cachos de heras e parras
arranjos de guitarras
pela Amália jardineira

De repente ao acordar
senti que estava a sonhar
naquele espaço calado
e disse de mim p'ra mim
como é belo este jardim
este jardim do meu fado.

Se hi detecteu alguna diferència entre el que canta la Sandra i la lletra que he transcrit, només cal que m'ho feu saber...

dissabte, 17 de desembre del 2011

Cesárea Evora ens ha deixat



Partida




Nha cretcheu. djâm s' tá ta parti
Oi partida sô bô podia sépara-no Nha cretcheu Ievantá pàm bem braçabo Levantá pa'm bem beja-bo Pàm caricia-bo ess bô face S'el ta sirvi pa levá'l Màl ta sirvi pa transporta'l Caminho longe. séparação Ess sofrimento nh'amor qa bô Oi partida bô leva'l Bô ta tornà trazé'l Oi madrugada imagem di nh'alma Manha cretcheu entrega-me sês lágrimas Pâm ca sofrê nem tchorà Ess sofrimento ca é sô pa mim Oi partida bô é um dor profundo.

dilluns, 12 de desembre del 2011

Trigueirinha

Fa algun temps una seguidora del blog em va enviar uns quants arxius entre els quals aquest de António Mourão del qual ja n'havíem parlat aqui.

Hi tornem amb aquest fado "Trigueirinha" que coneixia d'abans amb música del Jorge Fernando i que aqui és cantat amb música de Arlindo de Carvalho, amb el títol, més llarg, "Bate o fado trigueirinha"


Trigueirinha

António Vilar da Costa / Jorge FernandoRepertório de Jorge Fernando
Este tema também foi gravado com uma musica de Arlindo de Carvalho
Trigueirinha de olhos verdes / Vê lá se perdes, teu ar trocista
Com tua graça travessa / Perde a cabeça, qualquer fadista

Se és cantadeira de brio

Vem cantar ao desafio, mas toma tino
Não dês um passo mal dado
Porque o teu xaile traçado já traçou o meu destino
Bate o fado trigueirinha
Dá-me agora a tua mão
Trigueirinha acerta o passo
No bater do coração


Atira-me uma cantiga de amor / Que diga coisas do fado
Uma cigana que amava / Como eu gostava, de ser amado

Ao trinar duma guitarra
Se desfez aquela amarra que nos prendeu
Que triste fado afinal
Tu é que fizeste o mal e quem o paga sou eu.


En aquest enllaç, podem escoltar aquest fado pel Jorge Fernando.

dissabte, 3 de desembre del 2011

Mais uma guitarrada

Desta vez de José Manuel Neto desde a Holanda

La guitarra com a prolongació d'un mateix... Això és el que el que percebo d'aquest guitarrista del qual només en conec el so de la seva guitarra.  Mai no n'he sentit la veu, i tot i així em sembla que el sento parlar...

Una guitarrada, d'aquelles que em fan emocionar...


Avui dia 3, anem a passar uns dies a Madeira. Funchal és la nostra destinació. Toenem el dia 8, així aquest blog estarà uns dies inactiu. Però tornarem!

dilluns, 28 de novembre del 2011

Fado: Património imaterial da humanidade

Ja és oficial, A Bali el Fado ha estat declarat Patrimoni Immaterial de la Humanitat

diumenge, 27 de novembre del 2011

Arménio de Melo & José Maria Nóbrega

De la colecció Un Parfum de Fado en el seu Volum 5, editada a França per Playasound, escollim les Variações de Armandinho, per donar so i color a unes bonique imatges de Figueira de Foz, ciutat natal de l'amic Fernando Caldeira Marques a qui li dediquem aquest vídeo.

 

dimecres, 23 de novembre del 2011

Sempre saudades

Diuen que la saudade és l'amor que queda...
Ciceró va escriure que la vida dels morts perdura en la memòria dels vius, i així penso jo també.
Se recordar é viver
Só de recordações vivo

Com o coração cativo
Ao que não posso esquecer

É sempre tristonha e ingrata
Que se torna a despedida
De quem temos amizade
Mas se a saudade nos mata
Eu quero ter muita vida
Para morrer de saudade
Dizem que a saudade fere
Que importa quem for prudente
Chora vivendo encantado
É bom que a saudade impere
Para termos no presente
Recordações do passado
É certo que se resiste
Á saudade mais austera
Que á ternura nos renega
Mas não há nada mais triste
Que andar-se uma vida á espera
Do dia que nunca chega
Só lembranças ansiedades
O meu coração contém
Tornando-me a vida assim
Por serem tantas as saudades
Eu dou saudades alguém
Para ter saudades de mim

dissabte, 19 de novembre del 2011

António Marramaque / António Reis

António Reis
António Marramaque
Els músics que van acompanyar a la fadista Fernanda Moreira en la seva estada a Barcelona, també ens van mostrar les seves dots de cantadors.

L'António Marramaque amb Fado de Coimbra i l'António Reis amb fado de Lisboa.

Us deixo aqui amb aquests vídeos i els enviem els nostres "parabéns".

António Marramaque .- O meu desejo


António Reis .- Bairro Alto

dimecres, 16 de novembre del 2011

Em Barcelona também há Fado

Fernanda Moreira

Em Barcelona também há Fado

Fernanda Moreira
A fadista Fernanda Moreira, esteve em Barcelona para nos cantar o seu Fado. Muito bem acompanhada por António Marramaque, na guitarra portuguesa, e por António Reis, na viola de fado, encheram com sua voz e com os seus acordes quatro maravilhosas e inesquecíveis noites de fado no Restaurante Lisboa da rua de Comte Borrell.
Voltou o Fado a este recanto português da nossa cidade. Valeu a pena esperar todo este tempo para, finalmente, ouvir a voz desta fadista portuense que, mesmo nas primeiras palavras do primeiro fado que cantou, já deixou o público encantado e bem disposto.
Perguntaste-me outro dia se eu sabia o que era o fado Estes simples versos bastaram para os fadistas receberem toda a atenção do público assistente.
No Fado de Fernanda Moreira há, desde a primeira nota, toda uma declaração de intenções. O Fado acontece desde o início, ele começa no cimo, no mais alto, Fernanda faz aquilo que o fado nos pede, isto é senti-lo, transmiti-lo. Essa é a sua vocação e o seu feitio, e foi a isso que se entregou durante as quatro noites que cantou no lindo recanto português da nossa cidade
Temas como Lágrima, Meu Portugal meu amor, Primavera, Nossa Senhora do Fado,ou Não gosto de ti, entre outros, misturando o fado tradicional com o chamado fado-musicado, e as músicas mais alegres com aquelas que precisam de mais interioridade, foram o cartão de visita da fadista nessas quatro noites de convívio fadista.
Os músicos, para além de acompanharem os fados, também cantaram. António Marramaque deliciou-nos com a música coimbrana, com O meu desejo, e António Reis cantou o Bairro Alto, criação do admirado Nuno de Aguiar, completando assim umas noites inesquecíveis.
O Fado é sentimento, são histórias contadas e cantadas, é, talvez, uma forma de viver e é por isso mesmo que o fado é proximidade, partilha… E foram tudo isso essas noites no Restaurante Lisboa. Fado, bom jantar português, bom vinho e boa companhia. Não podíamos pedir nada mais.
O nosso agradecimento muito especial aos músicos, à fadista, mas também aos donos do Restaurante Lisboa, o José Luis e a Luísa, por terem feito realidade o sonho de ter fado ao vivo na nossa cidade.
Bem hajam!

Cá vos deixo com uma amostra dos fados que cantou... 

Fado Súplica

Eu preciso de te ouvir a voz

Vasco Lima Couto / Armando Machado *fado súplica*
Repertório de Beatriz da Conceição
Não me fales amor, dá-me prazer
Com amizade se o quiseres, mas só
E as palavras caíram sobre o corpo
Como sobre uma estátua, o vento e o pó

Não me peças amor, mas o que é isto
Que nome queres que eu dê á tua idade
Se a carícia que prende a tua mão
Rende e ultrapassa o tempo d’amizade

Se a tua primavera é meu estado
No caminho da esperança que te exprime
Eu terei a alegria duma hora
Cada vez que o teu corpo se aproxime

E não perguntes mais do que é preciso
Encontrar na distãncia que há em nós
Com amor ou sem ele pouco importa
O que eu preciso é de te ouvir a voz.

António Marramaque e António Reis
Ah, fadista!
Compenetração total
A fadista e eu
Com os colegas das aulas de português
Um brindis apenas para dizer "até logo..."

 Obrigado a todos os que me ajudarem na confecção deste post.

dilluns, 7 de novembre del 2011

Fernanda Moreira a Barcelona

La fadista Fernanda Moreira cantarà a Barcelona. Serà al restaurant Lisboa del carrer de Comte Borrell, 145, per l'empenta i el coratge dels propietaris d'aquest racó portuguès de la nostra ciutat.
Fernanda Moreira no és "alfacinha", diríem que és "tripeira" o sigui que és nascuda a Porto tal com ens diu en aquest apunt biogràfic de la seva pàgina oficial...

Sou como sou...

O fado...
Cresci ouvindo-o, cantando-o, sentindo-o.
Não nasci na Mouraria, nem em Alfama, nem em qualquer outro bairro típico de Lisboa.
Sou natural do Porto, esta linda cidade atravessada pelo belo rio Douro, de gente trabalhadora, amiga e hospitaleira, cuja fala, por vezes rude, vem acompanhada por um sorriso franco e uma vontade incontidade de auxiliar, sempre e mais.
Sou do Porto e canto o fado! No Porto também se canta o fado. E bem!
Canto-o á minha maneira! Com a alma, com a mistura de sentimento que o fado é!
Amor... sempre o amor. Canto o amor com ternura, com carinho, com tristeza, com raiva, com o sentimento que o poeta colocou nas palavras, que entra na alma de cada um de nós acompanhado pelas cordas inimitaveis da guitarra portuguesa e da sua amiga inseparáve,l a viola classica.
Canto males e bens da sociedade onde vivemos. Não pretendo chorar no ombro de ninguém, mas pedir, cantando, 2 ou 3 minutos de atenção, para o que nos rodeia, para uma tristeza ou alegria, para o simples cantar de um pássaro ou o desabrochar de uma flor.
Sou assim... canto assim...
Sou profissional de fado. Tenho orgulho em dizê-lo! Gosto do que faço e, se por acaso me esqueço, o público recorda-mo, através dos aplausos com que me recebe e com que aprova os temas que canto e a maneira de o fazer.
Sou Fernanda Moreira.
Tenho percorrido muitas cidades do nosso pais e levei, não tantas vezes quantas as que pretendo, por enquanto, o fado a alguns outros pontos do globo. Espanha, Alemanha e Rússia (que saudade...).
Dois trabalhos gravados em CD estão espalhados por Holanda, Japão, China, Brasil, Noruega, Inglaterra, America, Canadá, Mexico, França... A disposição geografica não está correcta, mas coloquei os países conforme me fui lembrando...
Moro em Vila Nova de Gaia.
Quero cantar cada vez mais, porque tenho a certeza do que valho e tenho também a consciencia de que o fado está presente no coração de todas as pessoas, portuguesas ou não.
É gratificante ouvir estrangeiros que me dizem não entenderem as palavras que canto, mas se emocionarem com o sentimento que consigo transmitir-lhes. É muito bom quando isso acontece porque penso que o sentimento não tem idioma... apenas se sente!



La fadista estarà acompanyada a la guitarra per António Marramaque, i a la viola de fado per António Reis.

divendres, 4 de novembre del 2011

A minha rua

Publiquem aqui aquest vídeo de l'amic Paulo Guerra -que crec que és el primer que fa- amb imatges antigues de Lisboa i amb un fado de Camané "A minha rua" del seu CD "A linha da vida", tot esperant que no sigui el darrer.


La "rua" que ens agradava i que recordem, ja no és la mateixa...   les coses canvien segons els temps...




A minha rua *Camané*

Manuela de Freitas / Armandinho *fado alexandrino antigo*
Repertório de Camané
Mudou muito a minha rua, quando o outono chegou
Deixou de se ver a lua, todo o transito parou
Muitas portas estão fechadas, já ninguém entra por elas
Não há roupas penduradas, nem há cravos nas janelas

Não há marujos na esquina, de manhã não há mercado
Nunca mais vi a varina, a namorar com o soldado
O padeiro foi-se embora, foi-se embora o professor
Na rua só passa agora, o abade e o doutor

O homem do realejo, nunca mais por lá passou
O Tejo já não o vejo, um grande prédio o tapou
O relógio da estação, marca as horas em atraso
E o menino do pião, anda a brincar ao acaso

A livraria fechou, a tasca tem outro dono
A minha rua mudou, quando chegou o outono
Há quem diga "ainda bem", está muito mais sossegada
Não se vê quase ninguém, e não se ouve quase nada

Eu vou-lhes dando razão / Que lhes faça bom proveito
E só espero p'lo verão / P'ra pôr a rua a meu jeito.


letra tirada do blog fadosdofado

dijous, 27 d’octubre del 2011

Fado do ladrão enamorado

Rui Veloso
Outro clássico do fado, este poema vem do mundo do rock, da mão do genial Rui Veloso. Umas pinceladas só para nós recordarmos quem é este "rocker" que pôs língua portuguesa a este fenómeno que é o rock.
Veloso nasceu em Lisboa, mas foi para o Porto antes de completar um ano. Autodidacta com a viola, forma un grupo e aos 19 anos grava uma maqueta que sua mãe -sempre as mães- leva para a editora Valentim de Carvalho, que, depois de ouvi-lo, contrata-o logo.
O êxito vem imediatamente e faz com que em Portugal apareçam uma grande quantidade de bandas de rock -como aconteceu também na Catalunha com a aparição de grupos como Sau, ou Sopa de cabra- e é por isso que Rui é conhecido como o pai do rock português. Embora não fosse o primeiro a cantar rock em Portugal foi ele quem conseguiu um maior impacto junto da juventude.
O tema que dá título a este artigo situa-se entre o rock lento e a balada, com um leve toque de fado. Dá para ser cantado em estilos diversos, e tem a graça infinita, na minha opinião, de ser um tema que só podia ser criado por um português, por alguém que leva o fado muito lá dentro.
É balada, sim, mas esse toque "afadistado" fez com que os fadistas também a cantassem. Nuno da Câmara Pereira, José Manuel Barreto e até a fadista portuense Sandra Correia, cantam este fado, cada um no seu próprio estilo, mostrando a quem quiser vê-lo aquilo do que o fado é capaz. Ou talvez o que está a mostrar é que o fado está presente na alma dos músicos portugueses mesmo sem eles se aperceberem.
A letra de este fado descreve-nos a paixão, aquilo de que somos capaces de fazer por amor, se calha até roubar, para que a pessoa amada esteja linda. Dizemos às gentes: "Olhem como ela é linda, é a minha namorada!"

 

Fado Do Ladrão Enamorado

Vê se pões a gargantilha
Porque amanhã é domingo
E eu quero que o povo note
A maneira como brilha
No bico do teu decote
E se alguém perguntar
Dizes que eu a comprei
Ninguém precisa saber
Que foi por ti que a roubei
E se alguém desconfiar
Porque não tenho um tostão
Dizes que é uma vulgar
Joia de imitação
Nunca fui grande ladrão
Nunca dei golpe perfeito
Acho que foi a paixão
Que me aguçou o jeito
Por isso põe a gargantilha
Porque amanhã é domingo
E eu quero que o povo note
A maneira como brilha
No bico do teu decote

Rui Veloso e sua banda...



Zé Manuel Barreto



Nuno de Câmara Pereira
Sandra Correia

diumenge, 23 d’octubre del 2011

Notícies

Mirava per la tele les notícies de aquestes darreres hores, concretament l'anunci de la fi d'ETA, aquest grup armat que des de fa més de quaranta anys, ha lluitat amb les armes per la independència del País Basc.
Mai ha estat la força el millor camí per aconseguir una fita. La violència generada és tan gran que complica encara més les coses. El diàleg és, i será sempre, l'única arma que les persones hem d'usar. I això val per totes les parts que puguin estar enfrontades en qualsevol conflicte, sigui del signe que sigui. Diàleg és el que es demanava fa uns anys quan moria assassinat l'Ernest Lluch. Ho demanava una periodista, encara amb el cos calent de l'Ernest -batallador per la pau a Euskadi- i en aquell moment, quan s'havia de tenir el coratge i la força per captenir-se, el sector de sempre posava més llenya a aquest foc del conflicte. Es vol, des de aquest sector de la dreta més militant, arcaica i potser sense adonar-se'n situada a les rodalies del feixisme més pur, posar traves a que la solució del conflicte basc passi pel diàleg: volent la "derrota" de l'anomenada "banda terrorista" sense condicions de cap mena. I aquests, són els dos possibles camins a seguir ara, la victòria sense paliatius o el diàleg per sortir del atzucac on es troba la societat basca.
Parlar i cedir una mica totes les parts és el que farà possible la veritable pau.

Les imatges de l'assassnat del president libi Muammar al-Gaddafi, passades a bastament per totes les televisions, acosten l'horror a tots nosaltres, com fa poc ho va fer l'assassinat del Bin Laden, per part d'un govern "democràtic" d'aquells que en diuen "Estat de dret".
Definitivament ens han acostumat a l'horror, al "tot s'hi val" a la manca d'ètica. Els estats forts com -en el cas del tema libi-  França, ha estat en aquest afer, soldat, jutge i botxí  d'en Gaddafi. Convenia potser fer-ho així, no sé pas per quins obscurs motius, encara que molt amb temo que el rerafons sigui el gas que hi ha al subsol de Libia.

En definitiva tenim un home capturat i després assassinat... I sembla que a ningú li importa res que en ple segle XXI això pugui succeir una vegada i un altra. I a més amb governs "democràtics" al darrera.
Com en el cas de Bagdag, Sirte la ciutat destruïda per milers de bombardejos de l'OTAN, ara, ha de ser reconstruïda. El pastís esta llest per ser repartit...
Serà veritat que són "Els Mercats" qui manen?

Avui no posem cap Fado. Não tenho vontade!

dimecres, 19 d’octubre del 2011

Com tradição

 Entre as pérolas que me enviou, desde Martin nos EUA, o meu amigo Antón, este CD do Carlos Zel "Com Tradição" gravado no ano 2000, julgo ser este CD o último da sua carreira como fadista. 
Carlos Zel, a quem já temos ouvido neste blog, canta-nos aqui um poema da poetisa Maria Manuel Cid com música do fado tradicional Pedro Rodrigues em quartas.
A saudade, recurrente no universo fadista, volta neste poema a nos descrever aquela sensação de pertencer a um lugar do qual, ao nos afastarmos, surge em nós o desejo de voltar  e aparece o fadista que todos temos dentro.

Há quem diga que a saudade e o fado não vão de mãos dadas?


Quando o peito tem saudade 

Maria Manuel Cid / Pedro Rodrigues

Se um dia partires a amarra
Que te liga à terra mãe
Quando ouvires uma guitarra
Serás fadista também

Se as doze cordas trinando
Soluçam rezas e preces
Terás de cantar chorando
Um fado que não conheces

Não cantas com dor sentida
Ninguém nasce já fadado
O fado da nossa vida
É que nos dá outro fado

E se tirasses do peito
As fibras que a dor desgarra
Decerto que tinhas feito
Com elas uma guitarra

Não podes sofrer a sós
Tens de crer nesta verdade
Há sempre um fado na voz
Quando o peito tem saudade

diumenge, 16 d’octubre del 2011

Não há fado sem verdade

És cert, per cantar Fado estic convençut que s'ha de sentir allò que es canta i això es fa possible quan s'enten el dolor, la pena, el desig i també la joia o l'alegria, quan s'ha viscut prou per sentir o entendre tot això.

En aquesta lletra de la poetessa Maria Manuel Cid cantada amb música popular de Fado Menor, tot es fa entenedor

No hi ha fado sense veritat
ni veritat penedida
ni cantador sense la vanitat
de cantar la pròpia vida.


Del canal de Youtube TonyMoreiraPortugal



Não há fado sem verdade

Maria Manuel Cid / Popular *fado menor*
Repertório de António Mourão


Minha voz embora triste
Cumpre um destino de amor
O direito que lhe assiste
De gritar a própria dôr

Nenhuma ilusão que tive / Me tornou um prisioneiro
Mesmo preso era mais livre / Que a alma do carcereiro

Não se pode abrir o peito / E matar o sentimento
Não há força com direito / De calar o pensamento

Não há fado sem verdade / Nem verdade arrependida
Nem cantador sem vaidade / De cantar a própria vida.


Letra tirada do blog fadosdofado

dimecres, 12 d’octubre del 2011

Catalunya

 Há já algum tempo, falando em Lisboa com a boa amiga Ofélia, dizia-lhe eu, ou melhor, prometia-lhe, que de vez em quando colocaria no blog qualquer coisa para divulgar um bocadinho a cultura catalã entre os portugueses que visitam este cantinho dedicado ao fado, para que conheçam um pouco o meu país.

A Generalitat de Catalunya editou este vídeo e pareceu-me que podia começar com ele para cumprir a minha promessa.

Pois então, cá vai uma amostra do meu país...

Ja fa algun temps, parlant amb la bona amiga Ofèlia, li deia i prometia que que de tan en tan penjaria al blog alguna cosa per tal de divulgar una mica la cultura catalana entre els molts portuguesos que visiten aquest modest racó bàsicament dedicat a divulgar el Fado.

La Generalitat de Catalunya ha editat aquest vídeo i m'ha semblat que podria començar amb ell a complir la promesa feta a la meva bona amiga...

Un tastet del meu país



dimarts, 4 d’octubre del 2011

Maria la portuguesa

Una copla, diuen uns, un pasodoble diuen altres i fins i tot per les nostres contrades en algunes nits fadistes la gent demana aquesta cançó al/la fadista de torn com si d'un fado es tractés.
Carlos Cano -que ens deixà tan aviat- quan la va compondre ho va fer, penso, posant-t'hi les seves arrels i els seus propis sentiments. La peça ha esdevingut un clàssic, un referent musical que agrada tan a Espanya com a Portugal. 

Aqui l'escoltarem per "Las Migas" amb la veu de la seva vocalista Sílvia Pérez Cruz.

M'agrada la presentació que la Sílvia fa en el seu blog. Allí hi trobareu tota la informació sobre aquest prodigi que ens ha donat la natura.
Las Migas, és una formació bàsicament femenina que tenen el flamenc com a base, el mestissatge com a doctrina i el seu segell femení.



En las noches de luna y clavel
de Ayamonte hasta Villareal
sin rumbo por el rio, entre suspiros
una canción viene y va
Que la canta María
al querer de un andaluz.
Sílvia Pérez Cruz
María es la alegría, y es la agonía
que tiene el sur.
Que conoció a ese hombre
en una noche de vino verde y calor
y entre palmas y fandangos
la fue enredando, le trastornó el corazón.
Y en las playas de isla
se perdieron los dos
donde rompen las olas, besó su boca
y se entregó.
Ay, María la portugesa
desde Ayamonte hasta Faro
se oye este fado por las tabernas
donde bebe vinho amargo
porque canta con tristeza
porque esos ojos cerrados
por un amor desgraciado,
por eso canta, por eso pena.
¡Fado! que me faltan tus ojos
¡Fado! porque me falta tu boca
¡Fado! porque se fue por el rio
¡Fado! porque se va con la sombra

Dicen que fue el te quiero
de un marinero, razón de su padecer
que en una noche en los barcos
de contrabando, pa'l langostino se fue.
Y en las sombras del rio,
un disparo sonó.
Y de aquel sufrimiento, nació el lamento
A Cartagena Festival "La Mar de Músicas"
de esta canción.

Ay, María la portugesa
desde Ayamonte hasta Faro
se oye este fado por las tabernas
donde bebe vinho amargo
porque canta con tristeza
porque esos ojos cerrados
por un amor desgraciado,
por eso canta, por eso pena

¡Fado! que me faltan tus ojos
¡Fado! porque me falta tu boca
¡Fado! porque se fue por el río
¡Fado! porque se va con la sombra
¡Fado! porque se fue por el río
¡Fado! porque se va con la sombra.




I també en un directe. La Sílvia no només canta amb la veu...




divendres, 30 de setembre del 2011

Vida enganada

 Ja vàrem escoltar l'Ana Margarida Pinto ara fa poc més d'un any aqui a defado, i tornem a fer-ho ara amb aquest vídeo del seu canal.
És un poema de Luís Macedo amb música de Alain Oulman provablement escrit per ser cantat per l'Amália Rodrigues.
Aqui us deixo amb la versió d'aquesta simpática fadista d'Oliveira de Azeméis.

Vida enganada



À luz do fado, certo dia,
Uma guitarra nos cantava
A voz cansada nos dizia
Da solidão da nossa saudade

Viver sem amor
é vida fingida
Não ter um amor
é não ter calor
na noite cerrada
Viver sem amor
sem sol contra o frio
sem lua, sem rio
É vida sem vida
vida enganada

À luz da lua, à beira rio
Na voz do vento que passava
Longo silêncio me dizia
Que já não és a minha saudade

dijous, 29 de setembre del 2011

Teresinha

Li nalgum lugar que o Chico Buarque adora compor com un dicionário ao lado....

A letra desta canção dele, "Teresinha", fala-nos de três homens, ou talvez de três tipos de homens que a Teresinha teve ao longo da sua vida.

O primeiro quer conquistá-la com com as coisas materiais, dá importância as coisas, sobretudo ao poder, acha que é assim que se consegue tudo.

O segundo é uma personagem invasiva que a quer controlar, e quer ser dono da sua vida.

E finalmente aquele que conquista o coração de Teresinha é aquele que a trata, não de rainha, nem como uma  mulher perdida, mas sim como mulher, como pessoa, com respeito, e é assim que o autor acha que as "teresinhas" gostam de ser tratadas... 
...afinal o respeito e quase tudo, não é? 

M'agrada aquesta versió de la Maria Bethânia...

diumenge, 25 de setembre del 2011

Helena Sarmento

Vocalista del grup de pop-rock "Clepsidra" la Helena Sarmento va ser seduïda ben aviat pel Fado, tot escoltant l'Amália Rodrigues.
Alguna cosa deu tenir el fado que crida a tanta gent a cantar-lo...
Aqui us deixo l'enllaç on podeu escoltar més coses d'aquesta fadista nascuda a Lamego i radicada a Porto.


Us deixo amb un Fado Carriche, una de les músiques de Fado que més bé entren per començar a comprendre i sentir aquesta música que diuen que és un remei per l'ànima...

Punxa el play!

La lletra, amb una moldura creada per la fadista Susana Lopes..

.

divendres, 23 de setembre del 2011

Cancionário

Amb aquest títol, Cancionário, el guitarrista Ricardo Parreira ens presentà l'any passat un recull de peces que conformen el seu segon treball discogràfic. En aquest cas, aprofundeix en la música popular i tradicional, amb aquell regust a fado que sempre ens ve al nas quan sentim vibrar les cordes de la guitarra portuguesa.
Ben acompanyat pel Marco Oliveira, pel Yami e per Quiné a la percusió, Cancionário  és un viatge musical, una mica pel nostre interior que, com tots els viatges, ens fa descobrir coses noves, sensacions úniques i especials; i com tots els viatges, satisfactòries.
Inclou aquest treball en alguns temes les veus de Vânia Conde, Micaela Vaz, del propi Marco Oliveira i també del percusionista Joaquim Teles (Quiné)
Escollim per aquest post un tema de l'Helder Moutinho, Fadorika, nom i notes que evoquen llocs, llocs que hom vol visitar, on vol estar-s'hi, llocs on vol gaudir. Alguns d'aquests llocs són els que hem escollit per muntar aquesta presentació.

La música ens va despertant amb el seu tempo i força la voluntat de conéixer-los.

Fadorika

dimarts, 20 de setembre del 2011

Ponte da Barca va sentir Sandra Correia

No em canso d'escoltar aquesta veu, aquesta manera de cantar que amb la seva simplicitat aconsegueix deixar-nos bocabadats, i ens fa sentir que el Fado acontece...

La Sandra Correia ha cantat aquest estiu a la localitat de Ponte da Barca. Va ser el pasat 23 de juliol, i com tantes altres vegades ens hem quedat amb les ganes de ser-hi presents.

La tecnologia ens permet, però, reviure uns instants d'aquell concert...

Aqui us en deixo un tast, amb Chuva, aquest bonic poema de Jorge Fernando, cantat amb el tempo adequat i tot allò que aquests versos demanen, sense afegits que no serveixen, ni posats que desmereixin.


As coisas vulgares que há na vida não deixam saudade
Só as lembranças que doem ou fazem sorrir
Há gente que fica na história da história da gente
E outras de quem nem o nome lembramos ouvir

São emoções que dão vida à saudade que trago
Aquelas que tive contigo e acabei por perder
Há dias que marcam a alma e a vida da gente
E aquele em que tu me deixaste não posso esquecer

A chuva molhava-me o rosto gelado e cansado
As ruas que a cidade tinha, já eu percorrera
Meu choro de moço perdido gritava á cidade
Que o fogo do amor sobre a chuva, há instantes morrera

A chuva ouviu e calou meu segredo á cidade
E eis que ela bate no vidro trazendo a saudade.

Ara un fado Alberto

....i encara una Marcha
"A Marcha d'Alfama"

Alfama não envelhece

Raúl Ferrão / Frederico de Brito
Repertório de Maria Armanda

Alfama não envelhece e hoje parece mais nova ainda
Já se chegou á janela, reparem nela como está linda
Vestiu a blusa clarinha, que a da vizinha é mais modesta
E pôs a saia garrida que só é vestida em dias de festa
Becos escadinhas, ruas estreitinhas
Onde em cada esquina há um bailarico
Sol pelas vielas e em todas elas
Perfumes de manjerico
Risos gargalhadas, fados desgarradas
Hoje em Alfama é um demónio
E em cada canto o suave encanto
Dum trono de Santo António

Já se não ouvem cantigas, e as raparigas de olhos cansados
Ainda aproveitam o ensejo, p'ra mais um beijo nos namorados
Já se ouvem sinos tocando, galos cantando á desgarrada
Mas mesmo assim, Dona Alfama só vai para a cama quando é madrugada.


O meu obrigado aos amigos João Costa Menezes e José Fernandes Castro 

dijous, 15 de setembre del 2011

Crónica de un dia de verano

Un dia d'agost van anar d'excursió...

dijous, 8 de setembre del 2011

Rosario Solano

Que el fado atrapa moltes persones es ja una cosa ben sabuda. No cal que siguis portuguès, encara que per allà diuen que n'has de ser, de portuguès, per cantar fado donant-li el matís que requereix...
Però els sentiments de la gent, s'entossudeixen a no donar la raó a aquells que opinen que s'ha de ser portuguès per cantar-lo.
Hi ha, no obstant, matisos que podrien donar lloc a la discrepància i servir per discusions més profondes, però el cas és que el tarannà, el jeito, és fonamental per fer qualsevol cosa.
La Rosario Solano, és un d'aquells casos que es donen de tan en tan, com els de la Névoa, la Càrol Blàvia, la Maria Berasate i d'altres. Queden atrapades pel fado i necessiten explicar els sentiments i les emocions a través d'aquesta expressió musical que  transcendeix la própia música ....


En aquest vídeo gravat a fadotv i que está al Yotube en el canal fonito ens canta un clàssic, "Sou do Fado" o conegut també com "Fado Loucura" un poema d'aquells que deixen emprenta i que és present en el repertori de molts fadistes.

Ploreu, ploreu poetes del meu país/
troncs de la mateixa arrel/
de la vida que ens ha unit/
 i si vosaltres no siguessiu amb mi/
llavors no hi hauria Fado/
ni fadistes com jo sóc...

 
Un cant als poetes que escriuen pel Fado, i una reivindicació de les bondats de cantar-lo.
Acompanyada pel Paulo Jorge -al qual vam tenir la sort d'escoltar a Barcelona acompanyant la Sandra Correia-  a la guitarra,  i el seu inseparable José Maria Cortés a la viola de fado...

Fado Loucura

Frederico Brito / Júlio Campos de Sousa *fado loucura*

Sou do fado, como sei
Vivo um poema cantado / De um fado que eu inventei
A falar não posso dar-me
Mas ponho a alma a cantar /E as almas sabem escutar-me
Chorai, chorai poetas do meu país
Troncos da mesma raíz, da vida que nos juntou
E se vocês não estivessem a meu lado
Então não havia fado, nem fadistas como eu sou

Esta voz tão dolorida
É culpa de todos vós / Poetas da minha vida
É loucura, oiço dizer
Mas bendita esta loucura / De cantar e de sofrer.


El proper dia 24 de Setembre dins dels actes de celebració de Santa Tecla, la Rosario Solano actua a la Plaça del Rei de Tarragona.
Extremenya que viu a Sevilla i treballa com a professora de matemàtiques, la Rosario ja fa algun temps que va ser atrapada pel bitxet del fado. Per les nostres contrades és acompanyada a la guitarra clàssica pel José Maria Cortés "Chemón" i per llaüt  de l'Eduardo Maestre, o en altres moments pel Giorgios Karalis, però és habitual trobar-la com a convidada d'alguna casa de fados de la saudosa Lisboa.

El passat Octubre, va oferir un concert a Sevilla que us deixo en aquest enllaç de la US...
Cliqueu a la fotografia!!