Coneixia la Teresa Landeiro d'haver-la sentit cantar a Mesa de Frades el passat mes de Desembre. Malgrat la seva joventut -deu voltar els tretze anys- no se li pot negar un "jeito" fadista que segurament anirà polint amb el temps aconseguint el seu propi estil.
No he trobat d'ella cap gravació a la xarxa, però en la darrera estada a Lisboa, el Juny passat, vam assistir a la noitada de Fados a les escadinhas do Bairro América a la Freguesia de Santa Engrácia on ella també hi participava al costat de molts i bons fadistas, i amb els modestos mitjans de que disposem vam enregistrar aquest tema de Sousa Freitas i Franklin Godinho, sempre demanant disculpes per la seva minsa qualitat.
Els nostres "parabéns" a la fadista
Esperem tornar a escoltar-la ben aviat.
A les escadinhas do Bairro América
Eu queria cantar-te um fado António Sousa Freitas / Franklim Godinho*fado franklim sextilhas* Repertório de Amália
Eu queria cantar-te um fado
Que toda a gente ao ouvi-lo
Visse que o fado era teu;
Fado estranho e magoado
Mas que pudesses senti-lo
Tão na alma, como eu
E seria tão diferente
Que ao ouvi-lo, toda a gente / Dissesse quem o cantava
Quem o escreveu, não importa
Que eu andei de porta em porta / Para ver se te encontrava
Eu hei-de pôr nalguns versos
O fado que há nos teus olhos / O fado da tua voz
Nossos fados, são diversos
Tu tens um fado, eu tenho outro / Triste fado temos nós.
Un clàssic aquest fado de l'Artur Ribeiro i Nóbrega e Sousa que feia temps que volia dur aqui, i ara hofaig a petició de la Yolanda de Carvalho, fadista amb sang espanyola i portuguesa, que fa uns dies em va demanar de muntar un video amb aquest tema i cantat per ella, que dit sigui de pas, ho fa molt bé.
Doncs aqui esta el video.
Querida amiga, espero gostes deste "pequeno nada" como diz o nosso amigo Américo. Não ficou nada espetacular esta montagem, mas acredita que a fiz com todo o carinho. Um beijinho e até breve
Diumenge passat a les deu del vespre, al magnífic espai de Maria Cristina davant de les font d'en Buigas i del Palau Nacional de Montjuïc, les Festes de la Mercè 2010 van cloure el seu recorregut d'enguany, un recorregut farcit d'activitats de tot tipus en diferents espais de la ciutat.
Una vegada més, però, el fado, aquesta música tan propera a nosaltres i també tan oblidada, ha estat absent de la programació.
Músiques del món, Del Senegal -aquest any la ciutat de Dakar era la convidada- del Japó, del Pakistan, d'Anglaterra; músiques d'aqui i d'allà, a molts escenaris diferents....però de Fado: Res!
M'hagués agradat fer una resenya en aquest cantinho que a les festes de La Mercè a Barcelona, el Fado hi tenia lloc, però no ha pogut ser.
Hem "descobert" però, una cantadora de tangos, desconec si s'en diu tanguista, la Cecilia Ledesma que viu entre nosaltres, pel Maresme, sembla, i que si que va te nir un espai, un raconet a les festes.
L'amic juandemora va gravar aquests vídeos de la Cecilia a la Plaça de Catalunya. Gràcies Juan per recordar i compartir aquells moments.
El proper any ens agradarà explicar el fado que ¡esperem! es pugui escoltar a les festes....
Volver Tango 1935 Música: Carlos Gardel Letra: Alfredo Le Pera
Yo adivino el parpadeo de las luces que a lo lejos, van marcando mi retorno. Son las mismas que alumbraron, con sus pálidos reflejos, hondas horas de dolor. Y aunque no quise el regreso, siempre se vuelve al primer amor. La quieta calle donde el eco dijo: "Tuya es su vida, tuyo es su querer", bajo el burlón mirar de las estrellas que con indiferencia hoy me ven volver.
Volver, con la frente marchita, las nieves del tiempo platearon mi sien. Sentir, que es un soplo la vida, que veinte años no es nada, que febril la mirada errante en las sombras te busca y te nombra. Vivir, con el alma aferrada a un dulce recuerdo, que lloro otra vez.
Tengo miedo del encuentro con el pasado que vuelve a enfrentarse con mi vida. Tengo miedo de las noches que, pobladas de recuerdos, encadenen mi soñar. Pero el viajero que huye, tarde o temprano detiene su andar. Y aunque el olvido que todo destruye, haya matado mi vieja ilusión, guarda escondida una esperanza humilde, que es toda la fortuna de mi corazón.
Que el mundo fue y será una porquería ya lo sé... (¡En el quinientos seis y en el dos mil también!). Que siempre ha habido chorros, maquiavelos y estafaos, contentos y amargaos, valores y dublé... Pero que el siglo veinte es un despliegue de maldá insolente, ya no hay quien lo niegue. Vivimos revolcaos en un merengue y en un mismo lodo todos manoseaos...
¡Hoy resulta que es lo mismo ser derecho que traidor!... ¡Ignorante, sabio o chorro, generoso o estafador! ¡Todo es igual! ¡Nada es mejor! ¡Lo mismo un burro que un gran profesor! No hay aplazaos ni escalafón, los inmorales nos han igualao. Si uno vive en la impostura y otro roba en su ambición, ¡da lo mismo que sea cura, colchonero, rey de bastos, caradura o polizón!...
¡Qué falta de respeto, qué atropello a la razón! ¡Cualquiera es un señor! ¡Cualquiera es un ladrón! Mezclao con Stavisky va Don Bosco y "La Mignón", Don Chicho y Napoleón, Carnera y San Martín... Igual que en la vidriera irrespetuosa de los cambalaches se ha mezclao la vida, y herida por un sable sin remaches ves llorar la Biblia contra un calefón...
¡Siglo veinte, cambalache problemático y febril!... El que no llora no mama y el que no afana es un gil! ¡Dale nomás! ¡Dale que va! ¡Que allá en el horno nos vamo a encontrar! ¡No pienses más, sentate a un lao, que a nadie importa si naciste honrao! Es lo mismo el que labura noche y día como un buey, que el que vive de los otros, que el que mata, que el que cura o está fuera de la ley...
"O Príncipe do Fado" aquest és el nom que rep aquest fadista, admirador i seguidor del "Rei" Fernando Maurício.
L'escoltem aqui en unes "Quadras soltas" del genial poeta popular António Aleixo, cantades amb música de Fado Menor.
Demano als que en saben / perdó, doncs poc en ser de llegir / per aquelles errades / que els meus versos puguin tenir. Quan jo mori, roses blanques / per mi que no en talli ningú / si no les tenia en vida / de què em serveixen en la mort. Quan jo mori ni tan sols / vull una creu a la tomba / per calvari ja em basta / amb la creu que duc a la vida.
Quadras Soltas
Peço às altas competências
perdão, porque mal sei ler
p'ra aquelas deficiências
que os meus versos possam ter.
Quando eu morrer rosas brancas
para mim ninguém as corte
se eu as não tive na vida
para que me servem na morte.
Quando eu morrer nem sequer
na campa uma cruz erguida
para calvário já basta
a cruz que eu levo na vida.
Quadras Soltas són un argument molt usat en el món del Fado, cantades en diversos tipus de música. Un seguit d'estrofes amb un fil conductor comú i que a voltes són interpretades per diversos fadistes en les nits fadistes.
Fa temps vaig escoltar unes quadras soltas també de l'Artur Batalha cantades amb música de Fado Pintadinho. Li vaig demanar al meu amic Américo que en fes un vídeo, una d'aquelles maravilles que ell fa, i va fer aquest amb una dedicatória que no lipodré agrair mai prou.
Jove fadista d'Oliveira de Azeméis, al sud de Porto que ha tingut l'amabilitat de fer-se seguidora d'aquest modest "cantinho de Fado", fet aquest que ha posibilitat que la poguèssim conéixer.
Té un espai a Myspace on podem conèixer-la més a fons i també a Youtube amb diverses gravacions en viu.
Portem aqui dos d'aquests vídeos: Carmencita, gravat de la final dos 2ºs Encontros de Fado de Almada, i el clàssic Nem às paredes confesso, gravat al teatre Sá da Bandeira de Porto.
Carlos Alberto Botas / João António da Silva Chamava-se Carmencita A cigana mais bonita Do que um sonho, uma visão; Diziam que era a cigana Mais linda da caravana Mas não tinha coração
Os afagos e os carinhos Perdeu-os pelos caminhos / Sem nunca os ter conhecido Andou buscando aventura Como quem anda á procura / Dum grão de areia perdido Numa noite de luar Ouvira-se o galopar / De dois cavalos fugindo Carmencita, a linda graça Renegando a sua raça / Foi atrás dum sonho lindo Só esta canção magoada Se envolve no pó da estrada / Por onde passa a caravana Carmencita, Carmencita Se não fosses tão bonita / Serias sempre cigana
Max / Artur Ribeiro / Ferrer Trindade Não queiras gostar de mim sem que eu te peça Nem me dês nada que ao fim eu não mereça Vê se me deitas depois culpas no rosto Eu sou sincero, porque não quero dar-te um desgosto
De quem eu gosto Nem ás paredes confesso E até aposto que não gosto de ninguém Podes rogar, podes chorar, podes sorrir também De quem eu gosto Nem ás paredes confesso
Quem sabe se te esqueci ou se te quero Quem sabe até se é por ti que eu tanto espero Se gosto ou não, afinal, isso é comigo Mesmo que penses que me convences, nada te digo.
I també una altra faceta de l'Ana Margarida....AQUI
Obrigado Ana Margarida por seguir este meu cantinho, e pelo teu sorriso que embelece ainda mais este bálsamo da alma que é o Fado.