dissabte, 19 de gener del 2013

Ritz Club *Filipa Cardoso*

João Costa Menezes está publicant en el seu canal de Youtube les actuacions dels germans Ramos, l'Augusto, l'André i el Miguel, al Ritz de Lisboa el passat octubre.
El darrer vídeo que ha publicat, és aquest que penjo aqui d'una "fadista de raça", la Filipa Cardoso, una de les convidades a aquesta actuació al Ritz.
Filipa Cardoso

Obrigado João pela partilha deste lindo evento. Vamos calmamente e com a tua licença ir pendurando neste cantinho defado os vídeos que gravaste no Ritz. Foi, na verdade, um espetáculo ao qual, mais uma vez, não pude assistir....

Um grande abraço!!


Recorda-te de mim



Recorda-te de mim

Domingos Gonçalves da Costa / Joaquim Campos *fado alexandrino*
Repertório de Beatriz da Conceição
Recorda-te de mim, já não sou a criança
Que envolta em ilusões, em tudo acreditou
Hoje sou a mulher a quem roubaste a esperança
De ver realizados, os sonhos que sonhou

Recorda-te de mim e vê nos olhos meus
A ternura sem par que deste olhar se solta
Que tu dizias ser a luz dos olhos teus
E tudo suportou sem gritos de revolta

Recorda-te de mim, que à tua despedida
Nem um adeus sequer, da tua boca ouvi
E perdida de amor, quase perdi a vida
Por ter, p'ra meu castigo, acreditado em ti

Hoje, desfeitas já minhas esperanças fagueiras
Vivo sem ter amor, mas sou feliz assim
Não te quero jamais, nem peço que me queiras
Mas ao mentires a alguém, recorda-te de mim.

dissabte, 5 de gener del 2013

Pedro Galveias

Admirable el treball dels músics en aquest CD de Pedro Galveias que vaig comprar en la darrera estada a Lisboa. La guitarra portuguesa de l'amic Fernando Silva que, tot i tractar-se d'una gravació, aconsegueix els tons extraodinaris i precisos, i que juntament amb l'André Ramos a la viola de fado li donen el contrapunt i l'acompanyament perfecte a la veu del Pedro.
No ho sé explicar millor, però quan trobes aquesta conjunció de músics i veu (i no oblidem el baix acústic d'António Oliveira) perceps que estàs al davant d'un bon treball.

La veu d'en Galveias és potenti, sense saber ben bé el perquè diria que sona ben fadista!
Més enllà de les valoracions tècniques i musicals que deixo pels entesos, em quedo amb això: M'agrada aquest treball Loucuras de um fado de Pedro Galveias.

Us deixo amb un poema de Rui Rocha amb la música de J.A. Augusto da Silva  *Fado Bacalhau* magníficament cantat.

Uma gota de alegria




Cinco dedos deslizantes
cinco toques, tão errantes
num arpejo de ternura
tua mão na minha pele
meu desejo mais fiel
neste amor que não tem cura.

Se os teus lábios me pedirem
se os teus olhos me sorrirem
os meus não diram que não
receptivo, vou ficando
os teus dedos vão tocando
na palma da minha mão.

Os meus olhos se fecharam
e os teus não repararam
numa lágrima caída
uma gota de alegria
que transforma a noite fria
no calor da minha vida.

dimarts, 25 de desembre del 2012

Nadal

Cambalache


Arriba Nadal, s'acaba l'any 2012 i tornem a celebrar de nou les festes nadalenques, les festes familiars. Són, com totes les festes col·lectives, unes celebracions gairebé forçades, i al mateix temps desitjades per la majoria de gent. Fem quilòmetres i més quilòmetres per reunir-nos a l'entorn dels éssers estimats, al voltant d'una taula per compartir el menjar. Molt menjar... potser massa.

Per unes hores sembla que aconseguim oblidar tantes i tantes coses dolentes i negatives com les que ens trobem cada dia a les notícies, encara que sabem que seguiran estan aqui quan acabem les celebracions. 
Seguirem vivint en un món en el qual, com diu el tango de Santos Discépolo, continuen passant coses que de ben segur no ens agraden gens, tot i que la majoria de vegades sembla que no volem veure-ho ni fer res per canviar alguna cosa.
Una lletra antiga i alhora vigent, que també va cantar Gardel, el gran Carlos Gardel, però que avui escoltarem aqui per Joan Manuel Serrat.
Us deixo amb




Que el mundo fue y será
una porquería, ya lo sé.
En el quinientos seis
y en el dos mil, también.
Que siempre ha habido chorros,
maquiavelos y estafaos,
contentos y amargaos,
barones y dublés.
Pero que el siglo veinte
es un despliegue
de maldá insolente,
ya no hay quien lo niegue.
Vivimos revolcaos en un merengue
y en el mismo lodo
todos manoseados.
Hoy resulta que es lo mismo
ser derecho que traidor,
ignorante, sabio o chorro,
generoso o estafador...
¡Todo es igual!
¡Nada es mejor!
Lo mismo un burro
que un gran profesor.
No hay aplazaos ni escalafón,
los ignorantes nos han igualao.
Si uno vive en la impostura
y otro roba en su ambición,
da lo mismo que sea cura,
colchonero, Rey de Bastos,
caradura o polizón.
¡Qué falta de respeto,
qué atropello a la razón!
Cualquiera es un señor,
cualquiera es un ladrón...
Mezclao con Stravisky
va Don Bosco y La Mignon,
Don Chicho y Napoleón,
Carnera y San Martín...
Igual que en la vidriera
irrespetuosa
de los cambalaches
se ha mezclao la vida,
y herida por un sable sin remache
ves llorar la Biblia
junto a un calefón.
Siglo veinte, cambalache
problemático y febril...
El que no llora no mama
y el que no afana es un gil.
¡Dale, nomás...!
¡Dale, que va...!
¡Que allá en el Horno
nos vamo’a encontrar...!
No pienses más; sentate a un lao,
que ha nadie importa si naciste honrao...
Es lo mismo el que labura
noche y día como un buey,
que el que vive de los otros,
que el que mata, que el que cura,
o está fuera de la ley...

dijous, 20 de desembre del 2012

Marco Rodrigues

Del canal casadofado  de nou tornem amb el Marco Rodrigues des del Cafè Luso amb aquest tema de la fadista Elsa Laboreiro amb música de fado Vianinha de Francisco Viana, i amb l'estil innovador i inconfusible d'aquest fadista que no deixa mai indiferent...
Cada cop que el Marco canta aquest fado -i d'altres- sembla una novetat. El Fado "acontece" i és sempre diferent; sempre amb aquell plus personal que els bons fadistes saben i poden donar.




Ausência

Elsa Laboreiro / Francisco Viana *fado vianinha*
Ponho o mar no pensamento
Meus olhos no olhar teu
E recordo no momento
Esse amor que já foi meu

Navego na tua imagem / Sobre vagas de ternura
E a distãncia da miragem / Faz a noite mais escura

Naufragam recordações / Junto à margem da tristeza
Que os nossos dois corações / Foram alma, vida acesa

E morro na solidão / Que é, tu não estares a meu lado
Procuro consolação / Neste canto, neste fado.


lletra extreta del blog fadosdofado

dijous, 13 de desembre del 2012

De nou fado al Restaurant Lisboa

Els amics José Luis i Maria Luisa van tornar a fer possible que el fado tornés a Barcelona, de nou amb la fadista Fernanda Moreira que va actuar durant cinc nits al seu restaurant del carrer Comte Borrell, 145 amb molt d'èxit i amb el local ple.
És el segon cop que la Fernanda Moreira ens visita i ens canta el seu fado, amb la seva particular manera de fer, explicant allò que canta i fent participar els assistents, aconseguint així que el Fado sigui més proper per aquells que no el coneixen prou i fent sortir les "saudades" als portuguesos que van assistir als concerts.

Fantàsticament acompanyada per Rui Pedro a la guitarra portuguesa i per Filipe Machado a la viola d'acompanyament, la Fernanda va anar presentant els seus fados a la concurrència que poc a poc, però des de l'inici, es va entregar a la simpatia de la fadista.
Davant l'èxit aconseguit, malgrat els temps de "crisi" o potser millor dir "d'estafa" que estem patint, encoratgem als amos de Restaurant Lisboa, que no triguin massa temps a tornar a dur el Fado a casa seva.
Aqui estarem per ajudar, en la mesura que puguem, a tornar a fer realitat el somni de tenir periòdicament fado a la nostra ciutat.

Obrigado amigos!

amb els fadistes


Fernanda Moreira
Filipe Machado i Rui Pedro


Escoltant amb devoció...

O fado Loucura....

 




dissabte, 8 de desembre del 2012

Mais uma guitarrada

Del canal casadofado us deixo amb la guitarrada fantàstica que ens regalen en Luis Guerreiro i  en Marco Rodrigues des de l'Adega Machado.

 Una guitarrada que sona, jo m'atreveixo a dir, perfecte. Quan la sensibilitat i la tècnica s'ajunten, aquest és el resultat..




.

La guitarra portuguesa, el seu so alegre o melangiós segons el que es vol expressar, van inspirar a Jorge Rosa aquest poema: Guitarras da minha alma i tiamacheta ens el mostra en aquest vídeo...


Guitarras da minha alma

lletra.- Jorge Rosa
música.- José marqués de Amaral 

Trago guitarras na alma
a acompanhar a tristeza
ouvindo-as tenho a certeza
que a minh mágoa se acalma.

Trago guitarras no rosto
para acompanhar o meu pranto
ouvindo-as não choro tanto
adormeço o meu desgosto.

Trago guitarras na voz
para acompanhar o que canto
ouvindo-as têm o encanto
fados que Deus me contou.
Em constante guitarrada
trago guitarras na vida
vivo assim mais convencida
que não sou tão desgraçada.