Vaig saber d'en Rodrigoquan vaig escoltar "Cais do Sodré" i "O fado do 31". Poc després vaig poder comprar un parell de CD i em va acabar de guanyar aquell seu esti pròxim, humà, senzill com es pot copsar en sentir-lo cantar "Como é bom ser pequenino" , per exemple. He escollit per aquesta entrada un poema de fado, de Tó Moliças, recitat, sobre fons de música popular "Desejo infantil"
Agraeixo a Tó Moliças i a Rodrigo les seves dedicatòries. Obrigado
Una revetlla agradable la que hem passat al Portús. I agradable les sorpreses que m'esperan a la tornada. Des de Mallorca en JosepFarré ha sabut del bloc, i això m'alegra perquè serà un nou retrobament dels amics de l'altre costat de la mar, i de qui no ens ha allunyat només allò que en diuen "les coses de la vida"
També un missatge de l'amic Américo per demanar-me si em sap greu que hagi utilitzat una fotografia on surto jo, per fer un video sobre Ana Moura. No, Américo no me'n sap de greu, ben al contrari m'ha agradat força. Obrigado. .........................................
Divendres si no hi ha cap novetat marxem al sud. En tinc força ganes encara que això vol dir que estaré allunyat d'internet fins la tornada el dia 24. Si algú, mentrestant, treu el cap per aquest "cantinho" que escolti aquesta veu, que es miri aquest vídeo de l'amic MadameBateflay i que no deixi de visitar el seu espai a youtube.
El meu amic Álex Tarradellas -home enfeinat on n'hi hagin- m'ha enviat un poema i uns haikus. Tots em semblen molt bons, alguns els he de rumiar una mica més, però davant la seva exelència no me'n puc estar de divulgar-ne algun en aquest modest bloc. Estic convençut que al seu autor no li sabrà greu.
Cerdos rechonchos cansados de bellotas gruñen hambrientos -------------------------------
Minas dormidas despiertan a los niños a medio juego ---------------------------------
Moscas ansiosas por llegar las primeras a comer mierda ---------------------------------------
Vaig saber de Carlos Zel, gràcies a l'amic Paulo Guerra, amb temes com Fado dos sonhos o aquest Nossa Senhora do Fado que aqui podem sentir. Va ser amb un CD que em va gravar a casa seva ao Bairro Alto, un mix amb diverssos fadistes que eren i son del seu gust. És un CD que tinc en molta estima i que vaig posar-li el nom de "Gravat a Lisboa". Per mi estar a Lisboa és un fet que sempre em fa molta il·lusió. Gràcies Paulo.
Despré quan vaig saber que morí jove, l'any 2002, com tants altres fadistes, em sap greu haver arribat tard al fado i no haver-los pogut conèixer vius.
amb lletra de Hortense Viegas César
i música de Francisco Viana (fado Vianinha)
NOSSA SENHORA DO FADO
Quando a noite se avizinha e aceito que alguém me ajude vou rezar à Capelinha da Senhora da Saúde
Uma música velada se desprende em ascensão Essa mística toada mais convida à Oração
E rezo por quem padece, por todos, por mim também Seja ouvida a minha prece, Ó Maria, minha Mãe!
Peço e espero que me assistas e aqui fica o meu recado: Guarda e proteje os Fadistas Nossa Senhora do Fado!
Primer de tot, dir que em fa molta rábia no poder estar a Lisboa aquests dies. El mes de juny, és el mes de les festes, del foc, de la follia de viure al carrer. Després de l'hivern fred i gris, el nostre tarannà llatí ens demana de viure més de cara enfora , de compartir alegries adormides amb tots aquells que ens envolten. És això: ens ho demana el cos.
És pel juny quan també a Lisboa té lloc la Gran Festa en conmemoració de Santo António.
Quan vaig sentir a João Ferreira Rosa cantar el fado "Arraial", vaig buscar que volia dir això d'Arraial i una cosa em va portar a l'altre. Em recorden la revetlles que es vivien a Barcelona quan jo era petit. Ara són molt diferents, més institucionals i han perdut una mica el sabor de barri. I ho anyoro. Tinc saudades d'aquells balls al meu barri del Clot on hi podíem veure fins a set o vuit balls en un espai no més gran que un camp de futbol.
Sempre ens quedarà Lisboa amb un programa d'actes impresionant. Hi destacaria , per la meva paixão pelo fado, la nit del 26 al Museo del Fado de la Kátia Guerreiro, o el dia 29 al Pavilhão Atlântico de Camané i Mafalda Arnauth. O veure les "Marchas Populares" pela Av. da Liberdade, o els sopars populars d'Alfama amb sardines, amanida de pebrots i força vi negre.
Com m'agradaria escoltar la Gran Marcha de Lisboa guanyadora d'aquest any: Lisboa de Camões, Vieira e Pessoa amb lletra de José Luís Gordo i música de Arménio de Melo.
Das varandas e janelas
Dos telhados encarnados
E o Tejo cheio de estrelas
Nos olhos dos namorados
E no Chiado janota
Sentado na Brasileira
Lá está falando Pessoa
No Padre António Vieira
No deixeu d'escoltar-la al blog lisboanoguinnesJa que no puc ser a Lisboa aquests dies, em conformaré en sentir a la Gran Amália amb "Noite de Santo Antônio" Cá vai a marcha, mais o meu par se eu não trouxesse, quem o havia de aturar? não digas sim, nao digas não negócios de amor são sempre o coração já não há praça dos bailaricos tronos de luxo no altar de manjericos mas sem a praça que foi da Figueira a gente cá vai quer queira ou não queira
Ó noite de Santo Antônio Ó Lisboa vem cantar de alcachofas a florir de foguetes a estoirar enquanto os bairros cantarem enquanto houver arraiais enquanto houver Santo Antônio Lisboa não morre mais.
Lisboa é sempre a namoradeira tantos derrices que até já fazem fileira não digas sim, não me digas não amar é destino, cantar é condão uma cantiga, uma aquarela um cravo aberto debruçado da janela Lisboa linda do meu bairro antigo dá-me teu bracinho vem bailar comigo.
Fa temps que li dono voltes a posar un post d'Amália. Quasi sempre acabo descartant la ideia perquè de la gran Amália es pot trobar de tot a la xarxa. L'any passat, però, l'amic Tó Moliças em va fer un regal impagable: Unes gravacions en italià de la "Diva".
I no me'n puc estar de deixar aqui aquest tema La casa en via del campo, una versió fantàstica de Casa de Mariquinhas.
Moltes gràcies Tó. Obrigado
He trobat la lletra, així que...
LA CASA IN VIA DEL CAMPO
C'era sempre una canzone per voi un bicchiere due risate con noi
nella casa in via del campo dove dolce andava il tempo
dove ho riso amatoe tante volte ho pianto
ci scaldavano le ore qualche volta in fondo al cuore
rimaneva un'ombra triste di rimpianto
nostalgia di non poter guardare il sole nella casa in via del campo.
Han riperto la finestre quel di'le risate son volate lontano
una ditta di trasporti per coloro che son morti
con le insegne bianco e oro al terzo piano
dove son le tende a fiori delle lampade i colori
i capelli di Maria le sue mani
si direbbe ormai finito tutto quanto nella casa in via del campo.
Una notte son tornato però mi pareva di sentire come allora
quelle voci rider forte un dischiudersi di porte
quattro notte di chitarra cose morte
ho cercato a lungo invano quella luce al terzo piano
quella donna che sapeva anche amare
io l'ho detto ormai e' finito tutto quanto nella casa in via del campo.
Io non piango i miei vent'anni e poi
tante volte abbiamo pianto anche noi
ma potevano lasciare tutto quanto riposare
ora che non si potra'mai piu' cantare
io l'ho detto a Maria vieni a bere vecchia mia
un bicchiere per poter dimenticare
tanto vedi (ormai) e' finito tutto quanto nella casa in via del campo
tanto vedi (ormai) e' finito tutto quanto nella casa in via del campo.
Berta Cardoso (1911-1997), cantadeira coneguda com "La veu d'or del fado", va començar a cantar molt aviat, als setze anys, i en algun lloc he llegit que va ser a Espanya on va gravar el seu primer disc.
Jo no havia pas escoltat gaire res d'ella, només "Noite de São João".
Va ser al blog fadocravo -molt recomanable de visitar- on vaig "descobrir" més coses d'ella. Especialment Cruz de guerra i aquesta Tia Macheta.
Havia sentit aquest fado per Maria de Fátima que m'agrada força. La veu, però, més fina i amb una dicció exquisida (que als no-portuguesos ens va molt bé) fa que el seu estil m'agradi encara molt més.
La "veu d'or del fado" canta amb lletra de Linhares Barbosa (el príncep dels poetes) i música de Manuel Soares (Fado Manuel Soares) la fotografia esà extreta del blog Fadocravo
Tia Macheta
O amante não aparecera
triste Severa sempre fiel chamou a tia Macheta velha alcoveta, pra saber dele.
A velha pegou nas cartas sebentas, fartas de mãos tão sujas e antes de as embaralhar pôs-se a grasnar, como as corujas.
"Ele não vem minha filha di-lo a espadilha, há maus agoiros. Há também uma viagem um personagem e a dama d'oiros"
"Este conde é o meu fraco tome um pataco, tia Macheta" a velha guardou as cartas de sebo fartas, sob a roupeta.
Caíram três badaladas fortes, pesadas, três irmãs gémeas cá fora nos portais frios cantam vadios feias blasfémias.
O fidalgo não voltou Severa o esperou, até ser dia e desde essa noite é que existe o fado triste da Mouraria.
Podeu veure el vídeo de la editora del blog fadocravo