dilluns, 22 de març del 2010

Tony de Matos


No tenia molta discografia d'aquest cançonetista i també fadista que era -que és- en Tony de Matos, però aquest "detall" ha estat resolt pel meu amic Antón des de l'altre costat de l'Atlàntic, per la qual cosa li'n dono les gràcies.
Hem escoltat altres vegades en aquest blog creacions d'en Tony de Matos en boca d'altres fadistes, i ens mancava sentir-lo a ell.
Era, com dèiem, un magnífic cançonetista, però l'ànima fadista no li mancava. Va tenir fins i tot, una casa de fados a Rio de Janeiro, on la fadista Adélia Pedrosa va començar professionalment.
Escoltar Tony de Matos és una delícia, per la seva veu, potent i ben timbrada, i melòdica, però també amb sentiment, i és per això per aquesta extraodinària ànima fadista que "o Fado acontece" quan ell canta.
Com diu el poema d'Artur Ribeiro

Nem sempre acontece Fado no cantar estilizado que sai de cada garganta... E, às vezes nada acontece porque quem canta se esquece de dar sentido ao que canta. ... mas, se acontece o contrário ... então acontece Fado e cada verso cantado fica transformado em vida.

Del seu CD Fados és difícil escollir-ne un, però ens hem decantat per un clàssic, un fado musicat "Lisboa à noite" que ens retrata la Lisboa que viu la nit fins fer-se dia. Aquesta Lisboa fadista que tan enyorem, de la qual tenim tantes saudades


Lisboa á noite
Fernando Santos / Carlos Dias
Repertório de Fernanda Maria

Lisboa adormeceu, já se acenderam
Mil velas, nos altares das colinas
Guitarras pouco a pouco emudeceram
Cerraram-se as janelas pequeninas

Lisboa dorme um sono repousado
Nos braços voluptuosos do seu Tejo
Cobriu a colcha azul do céu estrelado
E a brisa veio a medo, dar-lhe um beijo

Lisboa... andou de lado em lado
Foi ver uma toirada, depois bailou, bebeu
Lisboa... ouviu cantar o fado
Rompia a madrugada quando ela adormeceu

Lisboa não parou a noite inteira
Boémia, estouvada, mas bairrista
Foi á sardinha assada lá na feira
E á segunda sessão duma revista

Dali, p'ro Bairro Alto, enfim galgou
No céu, a lua cheia refulgia
Ouviu cantar o fado, e então sonhou
Que era a saudade aquela voz que ouvia.

(lletra extreta del blog fadosdofado)

5 comentaris:

Unknown ha dit...

Obrigado Jaume teu comentário cativou-me, és amigo do coração mesmo.
Beijo
Manuela

teu portugues está muito bom, melhor que o meu espanhol eheh.

Anton Garcia-Fernandez ha dit...

Amigo Jaume:

Fue para mí un placer poder facilitarte esos discos de Tony de Matos, que ha sido siempre uno de mis cançonetistas favoritos, por la fuerza de su voz y la inimitable emoción que siempre imprime a sus interpretaciones. Tony obtuvo gran reconocimiento por sus grabaciones pop, pero coincido con Victor Marceneiro, quien opina que Tony tenía alma de fadista. No hay más que escuchar su disco Fados o su "Procuro e não te encontro" para hallar ejemplos claros que apoyan esa opinión.

Me gusta mucho el tema que has elegido, esa versión muy personal del clásico "Lisboa à noite", una de esas letras ingeniosas con su personificación de la ciudad de Lisboa durante una de sus escapadas fadistas nocturnas y su referencia a esa voz de Amália como representante de la más pura saudade.

Sin duda, un muy adecuado homenaje a Tony de Matos, por quien yo siempre he sentido especial predilección.

Saludos fadistas desde Memphis,

Antón.

jaume ha dit...

Cara Manuela, obrigado pelas suas palavras...e ainda esqueci de lha dizer que ficou muito bem na fotografia do blog do clubedasmulheresbeiras.
bijinho.
jaume

jaume ha dit...

Querido Antón,
coincidimos totalmente sobre o jeito fadista de Tony de Matos. Creo, sin saber demasiado del tema, que o Fado estaba mas presente, mas vivo en esas épocas, mucho mas que ahora. Puede ser por la época que vivimos o la influencia de otras músicas, Pero como dice aquel... "es lo que hay!"
Mañana sale el envio para Memphis.
Un abrazo para ti y para Erin.
Jaume

Anton Garcia-Fernandez ha dit...

Jaume:

No estoy seguro de si lo que voy a decir tiene sentido o no, pero en respuesta a tu comentario anterior sobre el hecho de que el fado estaba mucho más vivo en el pasado que ahora, yo diría que, en el pasado, el fado se consideraba la canção nacional, una parte inexcusable de la cultura portuguesa, y sus intérpretes eran reverenciados debido, en parte, a lo que representaban. Es decir, Tony de Matos es, esencialmente un cançonetista, un cantante pop, una especie de crooner a la portuguesa, pero se ve influenciado por el fado de manera intensa, como algo natural y propio de su bagaje musical. Me da la sensación de que este estatus del fado ha cambiado, aunque la verdad es que desconozco las razones.

Muchas gracias por ese envío; lo esperamos con impaciencia. Me ha gustado mucho la entrevista que me enviaste, especialmente tu definición de fado y tu descripción de cómo llegaste a esta música tan maravillosa y especial. Creo que deberías compartir el artículo con quienes siguen este blog, como una entrada propia del mismo.

Saludos míos y de Erin: te deseamos que tengas unas buenas vacaciones!

Antón.